Η Μικρά Ασία έγινε για τους Έλληνες μια ακόμα πατρίδα, όπου άνθισε ο Ελληνισμός και γράφτηκε σπουδαία ιστορία, εδώ και περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια. Πολυαγαπημένη πόλη της για τους Έλληνες ήταν η πανέμορφη Σμύρνη, η γενέτειρα λαμπρών προσωπικοτήτων.
Τον Σεπτέμβριο του 1922, μετά από μια σειρά ιστορικών γεγονότων και πολεμικών επιχειρήσεων, η Σμύρνη πυρπολείται από τους Τούρκους και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας εκδιώκονται. Γύρω στους 500.000 πρόσφυγες ξεριζώνονται και καταλήγουν στα ελληνικά νησιά, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και σε διάφορα άλλα ελληνικά μέρη. Όσοι Έλληνες Μικρασιάτες κατόρθωσαν να φτάσουν στην Ελλάδα, βρίσκονταν σε κατάσταση τραγική. Αγωνίστηκαν, όμως, για να ξαναδημιουργήσουν τη ζωή τους διατηρώντας άσβεστη τη μνήμη του τόπου όπου γεννήθηκαν.

Η ιστορία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας είναι ένα σπουδαίο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, που οφείλουμε όλοι να γνωρίζουμε κρατώντας τα καλά, για να αισθανόμαστε περήφανοι, αλλά και τα άσχημα για να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί ελάχιστη συμβολή της Θεοδώρας Λούφα – Τζοάννου στον ιερό σκοπό διατήρησης της ιστορικής μας μνήμης, κυρίως από τη νέα γενιά, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων (το 2022), από την Μικρασιατική καταστροφή.

Μετά την πτώση της Τριπολιτσάς, σωροί ήταν τα χρυσάφια και τα μεταξωτά που άφηναν πίσω τους οι πανικόβλητοι Τούρκοι φεύγοντας. Όλοι θέλησαν να πάρουν από κάτι, γιατί ήταν στερημένοι από τα πάντα.Ένας μόνο δεν άπλωσε το χέρι του για να πάρει το παραμικρό: Ο Νικηταράς! Τα ρούχα του κρέμονταν επάνω του σκισμένα και λερωμένα. Μα εκείνος έφυγε όπως ήρθε, με τα χέρια άδεια. Και πέθανε ζητιανεύοντας στον Πειραιά!

Ανδρέας Μιαούλης, ο ήρωας με την ατσάλινη θέληση και τα σακατεμένα πόδια, παραμερίζοντας το πρόβλημά του κάθε φορά που το απαιτούσαν οι περιστάσεις, έγινε θρύλος και κυρίαρχος των θαλασσών, κατατρόπωσε πανίσχυρους εχθρούς και κέρδισε τον σεβασμό των πιο σημαντικών πλοιάρχων της εποχής του.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   Οι άνδρες του, τιμώντας την ανδρεία και τα κατορθώματά του, μετά από κάθε νίκη συνήθιζαν να τραγουδούν:

«Να ’ταν δυο σαν τον Μιαούλη
καίγαν την αρμάδα ούλη!»

Ο Κανάρης δεν εντυπωσίαζε με την πρώτη ματιά.Όλοι τον φαντάζονταν σαν έναν πελώριο άντρα, μεγαλόσωμο σαν τον Ηρακλή. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν ένας τόσος δα άνθρωπος. Μεγάλη ήταν η ψυχή του και η καρδιά του ήταν λιονταριού καρδιά.«Ο Ψαριανός!» έλεγαν κι έτρεμαν οι αντίπαλοί του, από τον ναύαρχο μέχρι τον τελευταίο ναύτη και παρακαλούσαν τον Αλλάχ να μη βρεθεί στην πλώρη τους.