Από την κοινωνική σειρά «Ιβάν και Πρίγκιπας»

Αποσπάσματα από το βιβλίο

Ιβάν και Πρίγκιπας

… «Από μένα, του είχε πει με τρεμάμενη φωνή, εκτός από την ευχή και την αγάπη μου, θα πάρεις μαζί σου ένα ακόμα δώρο. Θέλω να πάρεις μαζί σου τον Πρίγκιπα.
-Μα, παππού μου, ο Πρίγκιπας είναι ο αγαπημένος σου, δεν μπορώ να σου τον στερήσω.

-Μπορώ και θέλω εγώ. Άλλωστε, έχω τίποτα πιο αγαπημένο από σένα; Και όμως, σε στερούμαι για το καλό σας. Ε, λοιπόν, θα σταματήσω στον Πρίγκιπα; Γι’ αυτό κάνε μου τη χάρη και πάρ’ τον μαζί σου. Είναι καιρός να γυρίσει και αυτός πίσω στην Πατρίδα των προγόνων του, όπως θα κάμετε και σεις. Βλέπεις, όπως όλοι μας, έτσι και τούτος βαστάει από τους πρώτους εκείνους συντρόφους που έφεραν μαζί τους οι δικοί μου παππούδες, όταν παιδιά ακόμα έφτασαν εδώ.

-Ναι, ξέρω. Είναι η συνέχεια του Μούργου και της Χιονάτης.
-Ακριβώς. Είναι ένα γνήσιο Ελληνικό τσοπανόσκυλο, φύλακας και φίλος ανεκτίμητος, που κρατήθηκε καθαρόαιμος με χίλιες προσπάθειες και ήρθε τώρα ο καιρός να γυρίσει εκεί απ’ όπου κατάγεται η γενιά του. Στο κάτω-κάτω, αυτός είναι ένας «ευγενής», με τίτλους και περγαμηνές, που το παρελθόν του χάνεται χιλιάδες χρόνια πίσω, στην αρχαία Ελλάδα, και δικαιωματικά πρέπει να επιστρέψει.

Οι προσπάθειες του παππού  να αστειευτεί πήγαν βέβαια χαμένες, γιατί ο πόνος του αποχωρισμού δεν άφηνε τέτοια περιθώρια. Και ο Ιβάν δεν μπόρεσε ούτε μια στιγμή να χαμογελάσει με τις «περγαμηνές» του Πρίγκιπα, ούτε τότε που τις ανέφερε ο παππούς, ούτε τώρα που το ξανασκέφτεται.»…

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

… «Αχ, μανούλα μου», σκέφτεται τώρα ο Ιβάν, τρέμοντας. «Αυτό ακριβώς φοβάμαι. Αυτή η ώρα με τρομάζει και μου λύνει τα γόνατα, όπως και το τι με περιμένει όταν θα μπω στην τάξη και θα βρεθώ απέναντι σε είκοσι πέντε άγνωστα, ξένα παιδιά, που θα έχουν καρφωμένα τα μάτια τους πάνω μου! Και εγώ θα πρέπει να τα πλησιάσω, να τους μιλήσω, να μπω ανάμεσά τους, να καθίσω πλάι τους, να γίνω ένα μαζί τους, αν το μπορέσω! Αν μου το επιτρέψουν!»

Όλη αυτή την ώρα, στέκεται σε μια γωνιά αμήχανος και περιμένει να χτυπήσει το κουδούνι για να πάει στην τάξη που του υπέδειξε μία κυρία, από την προηγούμενη ημέρα, όταν ήρθε με τους γονείς του για να τον γράψουν.

Ήταν συμπαθητική. Του μίλησε ωραία και τον έκανε να αισθάνεται σχεδόν ήρεμος.

Σήμερα, όμως, αν δεν τρεπόταν, θα το έβαζε στα πόδια, αλλά τί να πει στους γονείς του, που θα τον ρωτούσαν σίγουρα γιατί φάνηκε τόσο δειλός; Έτσι, στέκεται και περιμένει υπομονετικά, με μοναδική συντροφιά και πηγή δύναμης, τον Πρίγκιπα, που κάθεται στητός έξω από τα κάγκελα και τον κοιτάζει στα μάτια, βγάζοντας κάθε λίγο ένα σιγανό γρύλισμα, ίσα-ίσα να το ακούν οι δυο τους, σα να θέλει να τον καθησυχάσει και να τον διαβεβαιώσει ότι θα είναι εκεί, φίλος και φύλακάς του άγρυπνος.

Και παίρνει πραγματικά κουράγιο ο Ιβάν. Σκέφτεται και τα λόγια του παππού: «Πρόσεξε, μικρέ, μη με ντροπιάσεις εκεί κάτω στην πατρίδα. Θέλω όλοι να σε δείχνουν με καμάρι και να λένε ότι αυτό το παιδί που μας ήρθε από μακριά, είναι ένα άξιο δικό μας παιδί και το αγαπάμε.» …

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

… -«Δεν σε καταλαβαίνω, Ιβάν. Εσένα γιατί σ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά;
-Επειδή κινδυνεύει ένα παιδί, και πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω. Τουλάχιστον να προσπαθήσω να βοηθήσω.

-Αυτή η αυθόρμητη δήλωση, τους αφήνει όλους βουβούς. Ένα παιδί δίνει μαθήματα μεγαλοψυχίας και ανθρωπιάς που πραγματικά τους συγκλονίζουν, γι’ αυτό και για λίγο πέφτει απόλυτη σιωπή, που το φέρνει σε πραγματικά δύσκολη θέση.  

  Κοιτάζει αμήχανο τριγύρω τα ξαφνιασμένα πρόσωπα που το περιβάλλουν και ενώ τα μάτια του βουρκώνουν, ψελλίζει με παράπονο:
-Μα τί έκανα; Είπα κάτι που δεν έπρεπε;

-Όχι, αγόρι μου, μην ανησυχείς. Απλώς είναι κάποιες στιγμές που εμείς οι απλοί άνθρωποι ξαφνιαζόμαστε όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ανάμεσά μας, δίπλα μας, αυτό που λέμε ξεχωριστές ψυχές. Και η δική σου η ψυχή είναι πραγματικά ξεχωριστή.
-Σας παρακαλώ, μη με κάνετε να νιώθω ακόμα πιο άσχημα. Δεν έκανα κάτι για να μου λέτε τέτοια πράγματα. Απλώς, νομίζω ότι μπορώ, μπορούμε θέλω να πω, να βοηθήσουμε και το είπα. Είναι τόσο σπουδαίο αυτό;» … 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

… «Ο Ιβάν έχει γίνει κατακόκκινος. Αισθάνεται αμηχανία μπροστά σ’ αυτόν τον άνθρωπο που ξεγυμνώνει την ψυχή του σε ένα παιδί και γεμάτος συντριβή, του γυρεύει συγχώρεση για τα σφάλματά του.
-Σας παρακαλώ του λέει αμήχανος. Σας ικετεύω, σταματήστε. Αισθάνομαι άσχημα με όλα αυτά. Είμαι χαρούμενος που ο Αντώνης θα γίνει καλά. Όλα τα άλλα περιττεύουν.

-Όχι, αγόρι μου. Δεν περιττεύουν. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα τι θα πει πραγματικό ανθρώπινο ενδιαφέρον. Πρώτη φορά κάποιος έβαλε σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή για να κάνει κάτι καλό για μένα, και μάλιστα για το μονάκριβο παιδί μου, που είναι ο αποκλειστικός σκοπός της ζωής μου. Σου οφείλω τη ζωή του παιδιού μου και σε παρακαλώ να μου επιτρέψεις να κάνω κάτι και εγώ για σένα. Όχι ότι μπορώ να σου ανταποδώσω το καλό που μου έκανες, αλλά σαν μια μικρή ένδειξη της ευγνωμοσύνης που νιώθω. Πες μου τι μπορώ να κάνω και θα γίνει αμέσως.

-Μα…
-Σε παρακαλώ. Αν θέλεις να πάψω να αισθάνομαι ντροπή για τη συμπεριφορά μου, αν με έχεις συγχωρέσει, πρέπει να μου δώσεις μια ευκαιρία.
-Καλά, λοιπόν. Αφού επιμένετε, θα σας ζητήσω κάτι που για μένα έχει μεγάλη σημασία.
-Μπράβο! Πες το μου και θα γίνει.

-Θέλω να δεχτείτε το κουταβάκι που σας έφερα πριν από λίγες ημέρες. Να πάρετε το γιο του Πρίγκιπα, να τον μεγαλώσετε και να τον κάνετε φύλακα στα κοπάδια σας. Είναι από σπουδαία ράτσα, καθαρόαιμος Ελληνικός Ποιμενικός, σκυλί γεννημένο για να φυλάει κοπάδια, να τα προστατεύει από τ’ αγρίμια και να προλαβαίνει τις ζημιές που προκαλούν στην προσπάθειά τους να βρουν τροφή.

-Μα αυτό είναι ένα ακόμα δώρο από μέρους σου. Όχι από μένα για σένα.

-Κάνετε λάθος. Αυτό θα είναι ένα δώρο και από τους δυο μας προς τη φύση και τις μελλοντικές γενιές. Γιατί, όπως μου έλεγε συχνά ο παππούς μου, «μόνο αν μάθουμε να συνυπάρχουμε όλα τα δημιουργήματα του Θεού σ’ αυτόν τον παράδεισο που λέγεται γη, μόνο αν μάθουμε να σεβόμαστε τις ανάγκες και τα δικαιώματα και των πιο μικρών δημιουργημάτων, προστατεύοντας απλώς τα δικά μας και όχι επιβάλλοντας τους δικούς μας κανόνες, μόνο τότε η ζωή θα μπορέσει να συνεχιστεί και αυτό που κληρονομήσαμε για να το χαρούμε και να το απολαύσουμε, θα το παραδώσουμε όπως έχουμε χρέος και σ’ αυτούς που θα ακολουθήσουν μετά από μας.»

Με λίγα λόγια, σας ζητώ να προστατεύσετε τα ζώα σας χωρίς όμως να αφανίζετε τα υπόλοιπα που δεν σας ανήκουν. Και σ’ αυτό είμαι βέβαιος ότι θα είναι πολύτιμος βοηθός ο μικρός Πρίγκιπας, που θα σας φέρω. Ο παππούς μου έλεγε ότι ο κόσμος μας χωράει όλους, αρκεί να χωρούν και οι καρδιές μας την αγάπη που χρειάζεται για να συνυπάρχουμε αρμονικά.» …